۱-بازی‎های جسمی:
این بازی‎ها عمدتاً مبتنی بر فعالیت‎‎‎‎‎‎های حرکتی و فیزیکی است. بیشتر این بازی‎ها جنبۀ ورزشی و مسابقه‎ای دارد. گرگم به هوا، نمونۀ بارزی از این دسته  است.
۲-بازی‎های تقلیدی:
در این شکل از بازی‎ها کودک صرفاً می‎خواهد ادای دیگران را درآورد. این دیگران می‎توانند اعضای خانواده یا غریبه باشند و این ادا درآوردن و تقلید می‎تواند از پوشش، حرکات و گفتار دیگری باشد. با عنوان نمونه کودک کُت پدرش را می‎پوشد یا کفش مادرش را به پا می‎کند و کیف او را به دوش می‎اندازد.
۳- بازی‎های نمایشی:
در این بازی‎ها، کودک تمایل دارد نقش دیگری را در قالب یک نمایش به طور کامل اجرا کند. خاله‎بازی، مامان‎بازی، دکتربازی و… در این گروه جای می‎گیرد.
۴- بازی‎های نمادی:
در این بازی‎ها کودک با ابزار و وسیله‎ای که هیچ تناسبی با موضوع ذهنی‎اش ندارد به گونه‎ای که آن را تصور می‎کند بازی می‎کند . مثلاً چوبی را بین پای خود قرار می‎دهد سر آن را می‎گیرد و در خیال خود اسب‎سواری می‎کند. یا اینکه روی بالشی می‎نشیند و می‎گوید: این ماشین منه.
۵- بازی‎های آموزشی:
این بازی‎ها عمدتاً نیاز به اسباب‎بازی دارد که کودک در آن تلاش می‎کند چیزی را درست کند. معروف‎ترین شکل این بازی‎ها لگو یا خانه‎سازی است.

۶-بازی‎های خلاقیتی:
در این بازی‎ها، کودک از هر وسیله‎ای که در اختیار دارد می‎خواهد با خلاقیت خود چیزی را طراحی کند. خاک‎بازی، گل‎بازی یا خمیر‎بازی از این دسته است.
نکتۀ مهم: اگر شما می‎خواهید به کودکتان یک بازی خود یاد دهید یا او را در انجام آن تشویق کنید دقت کنید این بازی در یکی از این شش گروه بالا قرار ‎گیرد تا آثار مثبتی که از بازی انتظار داریم حاصل شود. به این ترتیب آنچه اکنون روشن می‎شود اینکه بسیاری از بازی‎های کامپیوتری علیرغم گسترش فراوان آن اصلاً نمی‎تواند بازی باشد.