موفقیت در زندگی مشترک قبل از هر چیز به شناخت وابسته است. هرچه دختر وپسری که قصد ازدواج دارند شناخت جامعتر و کاملتری از یکدیگر داشته باشند، بهتر میتوانند تشخیص دهند که برای ازدواج با یکدیگر مناسب هماند یا خیر. بخش قابل توجهی از زندگیهایی که از پایداری و گوارایی لازم برخوردار نیست، به این جهت است که در مرحلۀ شناخت کوتاهی میشود. برخی از دختر و پسرها چنین فکر میکنند که برای کسب این شناخت و اگاهی باید مدتی با یکدیگر دوست باشند تا در اثر این مجاورت و معاشرت خصوصیات و روحیات طرف مقابل را شناسایی کنند و در صورتی که تناسبی دیدند اقدام به ازدواج کنند و در غیر این صورت منصرف شوند. این افراد عقیده دارند که ازدواجهای سنتی هرگز این شناخت را به ما نمیدهد و دوستی و ارتباط دختر و پسر پیش از ازدواج یک امر لازم و ضروری است.
اگرچه ما نیز گفتگوی جلسات خواستگاری را هرگز برای شناخت طرف مقابل کافی نمیدانیم، اما از طرفی اطمینان داریم که دوستی های قبل از ازدواج هرچند پاک و به قصد ازدواج باشد هرگز گزینۀ مناسبی برای شناخت نیست.
در این مقالات ادامهدار ما در هر شماره به این موضوع میپردازیم و پیامدهای منفی این روابط را که عمدتاً استدلال عقلی دارد بررسی میکنیم و صرفاً اگر کسی با خودش صادق باشد، روحیۀ حقپذیری داشته باشد و در مطالعۀ این مطالب عواطف و احساسات را داخل نکند، آن را تأیید میکند.
بیشتر ما آدمها، برایمان مهم است که دیگران در مورد ما چه نظر و قضاوتی دارند و بر این اساس، غالباً سعی میکنیم در نگاه و نظر دیگران خوب جلوه کنیم.برای همین گاهی رفتارهای ما در خلوتهایمان با نوع رفتارهایمان در محیطهای بیرونی که ما را میشناسند متفاوت است.یعنی ممکن است من در منزل فردی بیاعتنا به عفت کلام باشم اما در محل کار یا تحصیل به گونهای رفتار کنم که همه مرا فردی مؤدب تصور کنند.این تمایل به نشان دادن رفتارها و گفتارهای خوب، در مورد کسانی که نظرشان برایمان مهم است یا دوستشان داریم بسیار بیشتر و پررنگتر است.
وقتی دختر و پسری با هم دوست هستند، این تمایل به خوب جلوه کردن به اوج خود میرسد.دختر و پسر ناخودآگاهانه میخواهند به گونهای رفتار کنند که از نظر دیگری باعاطفه و مهربان، وفادار، جذاب، دوستداشتنی، توانمند ، مسئولیتپذیر ، سخاوتمند و فوقالعاده باشند. در حقیقت ، هرکدام رفتاری را پیشه میکند که از نظر دیگری مورد تأیید و تحسین باشد.
خندهدار (شاید هم تأسفآور) اینجاست که همین دختر و پسری که با هم دوست هستند، میخواهند از تماشای همین رفتارهای غیرواقعی ، مجازی و تصنعی ، پی به شخصیت واقعی طرف مقابل ببرند.اصلاً چنین چیزی امکان ندارد؟!
پسری با دوست دخترش به پیتزافروشی رفتهاند (ظاهراً پیتزا یکی از ارکان این دوستیهاست!) و دور یک میز مقابل هم نشستهاند.دختر سرش را به این طرف و آن طرف میچرخاند، گویا دنبال چیزی میگردد.
پسر: دنبال چیزی میگردی؟ چیزی میخوای؟
دختر: سس قرمز نیست؟
پسر یکباره بلند میشود و از آن آقا که پشت پیشخوان مغازه ایستاده سس میگیرد و مقابل دوست دخترش میگذارد.
دختر تشکر میکند و درحالیکه اولین برش پیتزا را در دهانش میگذارد و با نگاهی سرشار از مهر دوست پسرش را نگاه میکند به فکر میرود:«چقدر مهربان! چقدر در خدمت! هنوز من نگفته و نخواسته، از جا میپَرَد»!
این دختر غافل از این است که این همان پسری است که صبح وقتی مادرش میگوید برو نان تازه بخر، روی تخت میغلتد و میگوید : «حساش نیست، حالشو ندارم».
این همان پسری است که از قبول هر مسئولیتی در خانه شانه خالی میکند و تختش را هم مادرش مرتب میکند.
این همان پسر جوان خدوم و مهربان است!!
– دست پسر به جایی میخورد و زخم میشود.دختر چشمانش را از سر ترحم میبندد و در نهایت عاطفه میگوید:«الهی بمیرم.میسوزه؟»
و فوری دستمالی از کیفش درمیآورد و میگوید: «آرش جان اینو بذار روی دستت».
پسر که از این حرکت به ذوق آمده برای جلب عاطفه و کلام عاشقانهی بیشتر، طوری دندانهایش را به هم فشار میدهد گویی زخم شمشیر خورده و دارد تحملش میکند!
دختر: بمیرم، میسوزه، آره؟ من باعث شدم؟ ببخشید. رفتی برای من سس بیاری اینطوری شد؟
پسر حس خوبی دارد. آرزو میکرد تیر خورده بود و الان در اغما بود.چه دختر مهربانی!
این پسر غافل از این است که این همان دختری است که وقتی مادرش صدایش میزند تا در چیدن میز شام کمکش کند، از اتاقش در نهایت بیادبی فریاد میزند: «مگه نمیبینی دارم با تلفن حرف میزنم؟»
ممکن است کسانی ادعا کنند اگر با دختر یا پسری ، شش ماه ، یا یک سال بروی و بیایی، آرام آرام رفتارهای واقعیاش بروز میکند و میشود او را شناخت.یعنی هرچه رابطه طولانیتر شود رفتارهای واقعی آشکارتر میشود و رفتارهای تصنعی مختص روزهای اول است.
در صورتیکه چنین نیست. تا زمانیکه من به جلب تأیید وتحسین و نظر موافق طرف مقابلم نیاز دارم ، چه برای ادامهی دوستی چه برای ازدواج، رفتارهای تصنعی من نیز ادامه دارد.
بنابراین یادتان باشد که در هنگام دوستیها معمولاً همه مؤدبتر ، مرتبتر، معطرتر، فداکارتر و با سخاوتتر و شوخطبعترند و غالباً رفتار این دخترها و پسرها در خانه بسیار متفاوتتر است تا در کافیشاپ.دقت کنید که از رفتارهای غیرواقعی و مجازی، هرگز نمیتوان به شناخت درست و واقعی از یک فرد دست پیدا کرد.
