نظر شما دربارۀ بازی کردن کودکتان چیست؟آیا همان اندازه که در مورد غذا خوردن کودکتان حساس هستید نسبت به بازی کردن او حساسیت دارید؟ کودک باید بازی کند تا غذا بخورد و غذا بخورد تا بازی کند. در واقع بازی کردن غذای روح کودک است. شما کودکتان را برای بازی تشویق می‎کنید یا اینکه او را از بازی کردن نهی می‎کنید. آیا فضای و امکان بازی به او می‎دهید و گاهی هم بازی اش می‎شوید؟ متأسفانه برخی والدین بازی کردن کودک را اتفاقی ساده، کم اهمیت و حتی احمقانه تلقی می‎کنند. اینگونه والدین که از بازیگوشی فرزندشان به ستوه می‎آیند منتظرند هرچه زودتر بزرگ شود و دست از دیوانه‎بازی هایش!! بردارد. از نظر اینها کودک خوب، کودک آرام و ساکتی است که صدایش درنمی‎آید و از کنار پدر و مادرش تکان نمی‎خورد. در صورتی که بازی برای کودک یک ضرورت است تا جایی که بخش قابل توجهی از رشد عاطفی، اجتماعی، فیزیکی و شخصیتی او به آن وابسته است. کودک با بازی‎های خود رشد می‎کند، تجربه می‎کند، یاد می‎گیرد و به بلوغ شخصی و تربیتی می‎رسد. او کنجکاوانه می‎خواهد بداند در صورتی که این شی را لمس کند، فشار دهد یا روی زمین بکشد چه اتفاقی می‎افتد؟او تمایل دارد بداند در صورتی که ظرف شکلات‎خوری کریستال را به زمین بکوید چه روی می‎دهد؟ به بیان دیگر بازی شغل کودک است و همان اندازه که حرفه و شغل شما اهمیت دارد بازی برای کودک مهم است.
اما بازی‎هایی که کودک می‎کند یکسان نیست. برخی بازی‎ها قابلیت و ظرفیت بالایی برای رشد و یادگیری کودک دارد و برخی کمتر. بعضی بازی‎ها نیز نه تنها فایده و اثر مثبتی را دنبال نمی‎کند حتی قابلیت تخریب دارد.